Soms kom je in een situatie waarvan je je niet kon voorstellen dat je daar ooit in terecht zou komen. Ontslag of boventalligheid, jouw vakgebied dat wegbezuinigd wordt. Mij overkwam dat een aantal maanden geleden. De gevoelens die ik toen had (zoals een ongelooflijk groot gevoel van gemis en verdriet en een pijnlijk gevoel door het plotseling en onverwachts verbreken van een goede relatie) vertelden me hoezeer ik me verbonden voelde met de inhoud van mijn werk en hoe ik mijn talenten inzet in mijn vak. Boosheid gaf me moed.
Mijn vakgebied werd wegbezuinigd. Een discipline waar veel patiënten met persoonlijkheidsstoornissen gebruik van maakten vanwege het inzichtelijk maken van gevoelens en gedachten. De verbeelding die hen helpt om iets onder woorden te brengen, de ervaring van het plezier in het werken met materiaal en de mogelijkheid zichzelf tot iets aan te zetten, iets nieuws te doen.
Ik kon niet toezien dat cliënten vooral nog zouden praten in de GGZ. Juist in de specialistische GGZ is het belangrijk om vaktherapie te bieden. Soms zijn er geen woorden of zijn woorden niet toereikend. Of; woorden hebben hun betekenis niet meer. Geef dan de mogelijkheid om al doende en op een indirecte manier vorm te geven en daarmee een taal te vinden voor waar je tegenaan loopt. Door nieuwe ervaringen ontstaat een gesprek waar woorden weer betekenis krijgen. Zo kan vaktherapie samenwerken met de andere disciplines.
Vaak denk ik ook dat spelen, dansen, sporten, muziek of beeldend iets maken ieder mens de ruimte geeft om zonder woorden en op een indirecte manier van ervaringen te herstellen, deze te verwerken of er van los te komen. Mijn boosheid was ook mijn kracht. Ik voel een enorme energie en kracht om van Denk-beeldend een praktijk te maken die door creatieve producten, therapie en begeleiding te bieden, een bijdrage levert aan geestelijke gezondheid.
Reactie schrijven